Gelişmiş ülkelerde güçlü bir bireycilik var. Toplum ne diyor demeden kendi düşüncesine göre yaşamak, kendi çıkarlarını öne almak, görüşlerini korkusuzca dile getirmek ve savunmak bu bireyciliğin iyi yanları.
Ama aşırı olduğunda bu bireyciliğin kötü yanları ortaya çıkmaya başlıyor. Özellikle evlilikler ve evlilik dışı birlikte yaşamalar bu anlayışa uygun olarak çok kolay bozulabiliyor.
Genel düşünce şu: “Bu dünyaya bir kez geliyorum, neden evlendim diye bu adamı/kadını sonsuza kadar çekeyim ki?”
Doğru yanları da var tabi bunun. Hiçbir insan kendisini sevip saymayan, belki eziyet eden birisiyle yaşamak istemez.
Ama çoğunlukla kusurlar çift taraflıdır ve bu yüzden eşler birbirlerini suçlar, suçlamalar doğru da olabilir.
Sonunda boşanılır, ayrınılır, kurtulunur. Kim kurtulur ya da kurtulduğunu zanneder? Erişkinler.
Çocuklar hep kaybeden taraftadır. Onların zihninde bir yara açılır ve bu yara çok zor kapanır ya da hiç kapanmaz.
Resimdeki genç Charlie Gilmour, Pink Floyd’un en önemli üyelerinden David Gilmour’un evlatlığı:
Charlie Gilmour, 2010’da Londra’daki gösterilerde İngiliz bayrağına saldırırken görülüyor. Yüzünden huzursuzluğu, öfkesi anlaşılabiliyor.
İyi de, Charlie Gilmour neden bu kadar huzursuz, öfkeli?
Charlie’nin biyolojik anne ve babası İngiltere’nin entelektüel kesiminden. Babası Heatcote Williams 1960’lardan başlayarak önemli sayılabilecek yapıtlar ortaya koymuş bir şair, tiyatro yazarı ve oyuncusu, ressam ve heykeltraş.
Aynı zamanda en dengesiz insanlardan birisi. Bir seferinde kendisini reddeden kız arkadaşının evinin önünde kendisini yakmış.
Charlie’nin annesi de romancı, gazeteci ve şarkı sözü yazarı.
Annesi ve babası Charlie’yi yapacak kadar bir ilişki yaşayıp ayrılmışlar.
Daha sonra annesi David Gilmour’la ilişki yaşamaya başlamış ve bu ilişki evliliğe dönüşmüş. Evlilikleri halen sürüyor.
Charlie Gilmour yeni evini, yeni ailesini kolay kabullenmemiş. Bir seferinde kakasını evin duvarlarına sürmüş. Başka bir seferde bulduğu tüm fotoğraflarda David Gilmour’un yüzünü karalamış. Bu durumu şöyle açıklıyor: “Sanırım terk edilmiş hisseden çoğu kişi buna benzer şeyler yapmıştır”.
Ama David Gilmour iyi bir üvey baba olmanın ötesine geçmiş. Charlie onun için şöyle söylüyor: “David her zaman yanımdaydı. Beklenebilecek en iyi baba.”
Aşağıdaki resimde Charlie Gilmour, David Gilmour ve annesiyle mahkemeye giderken görülüyor. Mahkeme Charlie’yi 4 ay hapse mahkum etmiş.
David Gilmour ne kadar iyi bir üvey baba olursa olsun, Charlie’nin biyolojik babasının yerini tutmakta zorlanmış. 5-6 yıllık aralıklarla Charlie hep babasıyla görüşmeye çalışmış ve görüşmüş ama bunlar genelde düş kırıklıklarıyla sonuçlanmış.
Bir seferinde babası ona zaten kendisinin kaza eseri olduğunu söylemiş ve ona karşı bir yükümlüğünün bulunmadığını ifade etmiş.
Charlie şimdi 30 yaşında. Sevdiği ve kendisini seven birisiyle tanışıp evlenmiş bir de çocuk yapmış. Yaşadıklarını da biyografik bir kitaba dökmüş (“Featherhood”). Kitabın adı “Babalık” anlamına gelen “Fatherhood”dan bozma. İngilizler bu türlü söz oyunlarını çok sever.
Feather tüy demek. Kız arkadaşıyla ilk tanıştığı zamanlarda, arkadaşı bir gün eve yavru bir saksağan getirmiş, bir tüy yumağı. 2 yıl boyunca ona bakmışlar. “Dünyanın en zor işi bir saksağana bakmak olabilir” diyor Charlie. Her tarafa kakasını yapan, ilk başlarda kendi kendine beslenemeyen kuşu yaşatmışlar, ergin bir kuş haline getirip doğaya salmışlar. O kuşla birlikte, bir başkasına karşılıksız emek vermeyi öğrendiğini söylüyor.
Charlie’nin son fotoğrafı da şu:
Charlie bir kuşa 2 yıl boyunca bakarak kendisini de huzura erdirmiş gibi. Yüzünden belli oluyor bu durum.
Anne-babalık böyle bir şeydir: Karşılıksız bir sevgi ve emek verirken insanı sağıltır, arındırır, onu daha iyi bir insan yapar.
Ya da “yapabilir”.
Bir çocuk yaptığınızda bunu akılda tutmakta yarar var. Bireyciliğinizin bedeli kayıp çocuklar olmasın.
